Santa Elena | Costa Rica | woensdag 02-11-2011 | Jeroen
Een handlezer had 's ochtends waarschijnlijk meerdere levenslijnen in mijn hand gezien. Zo'n dertien stuks waarschijnlijk. Precies gelijk aan het aantal stalen kabels dat over de boomtoppen van een nabijgelegen jungle-pretpark gespannen is. Met een klein beetje doodsverachting heb ik mijn leven telkens aan die stalen draden gehangen en ben ik ze allemaal overgesjeesd. Machtig mooi, de kick van het zwieren en het ultragroene uitzicht.
Maar veilig was het wel. Gezekerd in een tuigje, met helm en dikke handschoenen (de rem) en altijd tussen twee gidsen in wordt het eigenlijk kinderspel. Het moet ook wel zo veilig want de meeste klandizie komt hier van de Amerikanen en die wil je natuurlijk niet boos maken. De laatste kabel moet met twee personen overgestoken worden. De achterste houdt de voorste met de benen in een soort wurggreep en samen heb je genoeg gewicht om voldoende vaart te maken en de overkant te bereiken.
Voor de wat meer verstandigere types is er ook een route met loopbruggen door de kruinen van de woudreuzen. Ook daar heb ik gelopen en in alle rust van de vergezichten kunnen genieten.
Aan het eind van de middag, als het hier al bijna donker is, zijn we een ‘nachtwandeling’ gaan maken. In het donker onder het luide kabaal van krekels hebben we wat slapende dieren gespot. Met een sterke lantaarn zagen we duttende vogels en wat kikkers. Klapstuk was een ‘actieve’ luiaard die in de tien minuten dat we op acht meter afstand van hem stonden slechts even opkeek naar zijn publiek.
© Jeroen de Haas 2019